Κάθε αρχή και δύσκολη...

Ώρα 10:30. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Άλλη μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα! Με εύθυμη διάθεση φτιάχνω πρωινό, αφού πρώτα έχω ανοίξει τον υπολογιστή. Όλα αυτά με μουσική υπόκρουση. Το ξυπνητήρι είναι συντονισμένο σε ραδιοφωνικό σταθμό για να ξυπνάω με μουσική.

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και πίνω μια γουλιά τσάι. Βλέπω τα mail μου. Δεν απαντάω σε κανένα. Τα πιο πολλά είναι spam. Διαβάζω μερικά blog και αφήνω και μερικά σχόλια. Θυμάμαι ότι το Οικονομικό έχει ανοίξει. Είμαι πρώτο έτος και δεν έχω πάει ακόμα σε μάθημα. Τα αποτελέσματα βγήκαν προς το τέλος Ιανουαρίου και δεν πρόλαβα ούτε εξεταστική να δώσω. Το τμήμα είναι ανοικτό δύο εβδομάδες τώρα και το πληροφορήθηκα μόλις πριν λίγες μέρες. Νόμιζα ότι θα είχε κατάληψη όπως όλες οι φυσιολογικές σχολές. Αλλά αυτοί είναι μελλοντικοί οικονομολόγοι και "υπολογίζουν" αλλιώς τα πράγματα.

Αποφασίζω να πάω για μάθημα. Καλό καιρό έχει, μπορώ να το συνδιάσω και με μια βόλτα στο κέντρο για καφέ. Βλέπω το πρόγραμμα και διαπιστώνω ότι έχω έξι ώρες μάθημα. Δύο το μεσημέρι στη μία η ώρα και τέσσερις το απόγευμα από τις πέντε. Κλείνω τον υπολογιστή, κάνω ένα μπάνιο και ετοιμάζομαι. Βγαίνω από το σπίτι και φοράω τα γυαλιά ηλίου. Μερικά σύννεφα μισοκρύβουν τον ήλιο, αλλά δεν πτοούμαι.

Παίρνω το μετρό και σταματάω στο Πανεπιστήμιο. Βγαίνοντας βλέπω πολύ κόσμο συγκεντρωμένο μπροστά στις κυλιόμενες. Δεν ανεβαίνει κανείς. Τι έχει γίνει; Περιμένουν κάτι; Ναι. Να σταματήσει η βροχή. Γκαντεμιά! Βγάζω διακριτικά τα μαύρα μου γυαλιά και τα κρύβω στην τσάντα μου. Περιμένω λίγο μαζί με τους άλλους. Μαζεύεται κι άλλος κόσμος. Λίγοι αποτολμούν την έξοδο. Ακόμα πιο λίγοι έχουν μαζί τους ομπρέλα. Ξεγελάστηκαν όλοι. Εγώ οργανώνω την δική μου έξοδο. Βγάζω πέντε ευρώ να τα έχω πρόχειρα και παίρνω φόρα. Δε μπορεί. Σίγουρα στην έξοδο θα έχουν μαζευτεί μαύροι με ομπρέλες. Δυστυχώς ανεβαίνωντας διαπιστώνω ότι αιφνιδιάστηκαν και οι μαύροι από τον καιρό. Κανείς δεν ήταν έτοιμος για τη βροχή. Τρέχω προς την Ακαδημίας προσπαθώντας να μη γλυστρίσω στις πλάκες - παγίδες του πεζόδρομου. Αγοράζω μια ομπρέλα από το πρώτο περίπτερο και συνεχίζω μέχρι τη νομική το δρόμο χωρίς να βρέχομαι πλέον. Εκεί διαπιστώνω ότι το μάθημα ακυρώθηκε. Θα γίνουν όμως τα απογευματινά. Πάλι καλά.Ευτυχώς βρίσκω εύκολα παρέα για καφέ και για φαγητό και περνάει ευχάριστα η ώρα μέχρι τις πέντε.

Πρώτο μάθημα που παρακολουθώ στη νέα μου σχολή, μαθηματικά. Καθόλου καλά για αρχή. Έχω να ασχοληθώ με μαθηματικά από τη δευτέρα λυκείου. Εννιά χρόνια! Ούτε η πρωτοβάθμια εξίσωση δε θυμάμαι πως είναι. Είναι κάτι εύκολο πάντως, αυτό το θυμάμαι. Αν μου την εξηγήσει κάποιος, αμέσως θα τη θυμηθώ. Εδώ όμως δεν κάνουν τέτοια. Παρακολουθώ έχοντας όλες μου τις αισθήσεις συγκεντρωμένες στο μάθημα. Σημειώνω τα πάντα. Ποτέ δε σημείωνα τίποτα. Άρα κατόρθωμα. Παράδοξο: Τα καταλαβαίνω όλα. Τον τρόπο, τη σειρά, τη λογική, όλα. Αλλά δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα. Ίσως και το βασικότερο. Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Σε τι θα μου χρησιμεύσουν; Προφανώς και αυτά έχουν εξηγηθεί στα εισαγωγικά μαθήματα. Απλά εγώ αυτή τη στιγμή δε μπορώ να αντιληφθώ τη χρησιμότητα των εξισώσεων που μας δείχνει ένας συμπαθής, θα έλεγα, καθηγητής. Δεν τολμώ να έχω απορίες. Η ερώτηση του καθηγητή επαναλαμβάνεται συνεχώς: "Τι δεν καταλάβατε;" Τι να πω εγώ; Τίποτα; Πες τα όλα από την αρχή;

Τέλος πάντων. Θα το παλέψω. Κάθε αρχή και δύσκολη. Εγώ που το έπιασα από τη μέση να δω τι θα κάνω...

Τώρα που γράφω είναι 22:30. Έκλεισε ένα δωδεκάωρο από την ώρα που σηκώθηκα. Στην τηλεόραση παίζει το "Παρά Πέντε". Δε με νοιάζει που δεν το παρακολουθώ και ασχολούμαι με το μπλογκ μου... Πάλι επανάληψη έβαλαν οι μαλάκες!