Έκτακτη Ανακοίνωση

Σας έλειψα. Το ξέρω.
Δυστυχώς όμως για λίγες μέρες ακόμα θα κρατηθώ μακρυά σας. Η αλλαγή σπιτιού και το ξεκίνημα νέων πραγμάτων με απομάκρυνε τον τελευταίο καιρό από την ωραία σας συντροφιά. Σας υπόσχομαι όμως να επανέλθω με πολλά νέα και πολλά πολλά ποστάκια!!!

BE THERE. I'LL BE BACK!!! SOON!!!

(κι αυτό είναι απειλή...)

Φθινόπωρο

Ξανά. Με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης.
Το βλέπεις παντού γύρω σου. Το οσμίζεσαι. Το νιώθεις.
Έχει μπει για τα καλά το φθινόπωρο.
Και δεν είναι πως άλλαξε δραματικά ο καιρός. Τα φύλλα δεν έχουν πέσει ακόμα από τα δέντρα. Δεν ήρθαν ακόμα τα πρωτοβρόχια. Η θερμοκρασία δεν έχει πέσει ακόμα (ε, καλά, ίσως λίγο…).
Στο μεταδίδει όλος ο κόσμος γύρω σου. Η διάθεση όλων έχει αλλάξει ως διά μαγείας. Ξαφνικά. Με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης.
Ο ήλιος ακόμα θερμός μας ζεσταίνει με τις ακτίνες του, αλλά όλο και λιγότεροι επισκέπτονται πλέον τις παραλίες.
Είναι τελικά ο Σεπτέμβρης ο μήνας που όσο κανένας άλλος σηματοδοτεί την αλλαγή εποχής. Κανένας άλλος μήνας δεν το καταφέρνει τόσο απόλυτα. Το καλοκαίρι μπαίνει σιγά-σιγά. Η μετάβαση είναι ομαλή. Ούτε ο Ιούνιος, ούτε κανένας άλλος μήνας δε μας δημιουργεί αυτή την αίσθηση ότι περνάμε σε άλλη εποχή. Ο Σεπτέμβρης, όμως, δημιουργεί μια τομή στο χρόνο. Λες και είναι αυτός ο πραγματικός πρώτος μήνας του έτους. Όχι ο Γενάρης. Ο Σεπτέμβρης.
Η «πρωτοχρονιά» ήταν πριν δυο εβδομάδες. Πέρασε. Κανείς δεν τη γιορτάζει όμως. Το Σεπτέμβρη τελειώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι τις διακοπές τους. Τον ίδιο μήνα επιστρέφουν στις δουλειές τους και στη ρουτίνα τους. Στις δημιουργικές ή λιγότερο δημιουργικές ή και καθόλου δημιουργικές ασχολίες τους. Οι μαθητές και οι δάσκαλοι – καθηγητές επιστρέφουν στα σχολεία. Στα πανεπιστήμια επιστρέφουν με βαριά καρδιά οι φοιτητές για την επαναληπτική εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Οι μήνες της ανεμελιάς διακόπτονται απότομα.
Κάθε αρχή, όμως, δε μπορεί να είναι μόνο μελαγχολική. Κάθε άλλο. Αυτό το μήνα οι περισσότεροι άνθρωποι τον φορτώνουμε με πολλές προσδοκίες. Και με πολλές υποσχέσεις. Υποσχέσεις που οι περισσότερες απευθύνονται στον εαυτό μας. Θα γίνουμε πιο συνεπείς. Θα κάνουμε δίαιτα. Θα πάμε γυμναστήριο. Θα δουλέψουμε περισσότερο. Θα αλλάξουμε σπίτι. Θα πάρουμε προαγωγή. Θα αλλάξουμε διακόσμηση. Όλα από το Σεπτέμβρη. Τα μπλοκάκια είναι ήδη γεμάτα με στόχους, προγράμματα και χρονοδιαγράμματα. Λίγα από αυτά θα τηρηθούν. Το σημαντικό είναι ότι μας δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση.
Μήνας είναι. Θα περάσει. Και θα έρθει ο Οκτώβρης. Και θα περάσει κι αυτός. Και μαζί θα χαθεί και κάθε ελπίδα να ξεκινήσουμε ό,τι δεν προλάβαμε το Σεπτέμβρη και το μεταθέσαμε στον Οκτώβρη. Θα έχουμε μπει πια για τα καλά στη ρουτίνα μας. Και θα περιμένουμε τον επόμενο Σεπτέμβρη για να αναδιοργανωθούμε ξανά και να θέσουμε νέους στόχους, που ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά θα τους πετύχουμε.
Δε μελαγχόλησα. Κάθε άλλο. Απλά βρίσκομαι κι εγώ σε μεταβατική περίοδο και κάθε τέτοια περίοδος γεννάει πολλές προσδοκίες αλλά και ανασφάλειες. Και δεν είναι και λίγα όσα ξεκινάω…
Θα δούμε. Ο χρόνος θα δείξει.
Άραγε τον επόμενο Σεπτέμβρη τι θα σκέφτομαι;

Τι θέλω να πετάξω από τη βιβλιοθήκη μου;

Σε προβληματισμό με βάλατε πάλι. Μετά από πολύ σκέψη και ψάξιμο αποφάσισα να μην πετάξω τίποτα. Αν πετάξω όσα θέλω, τότε θα πρέπει ή να πετάξω και την βιβλιοθήκη μαζί ή να βρω τι θα βάλω στη θέση των βιβλίων στα ράφια...
Άλλωστε για να είναι εκεί όλα αυτά κάποιος λόγος θα υπάρχει... θα ανακαλύψω την χρηστικότητά τους άλλη μέρα. Τώρα ζεσταίνομαι.

Σας έλειψα;

Κάπου εδώ γύρω τριγυρνώ...

 

Δεν είναι γλυκούλης;

 

Σ' έφαγα Αγγελόπουλε!

 

Στάση...

...για φαγητό μετά από ξενύχτι, πριν τον ύπνο... ελπίζω να μη ξεπροβάλει από καμιά γωνιά ο διαιτολόγος μου...

 

Αεροπορική απόδραση

 

Κάτω από τον καυτό τον ήλιο...

Η μεγάλη επιστροφή!

Κι ενώ άλλοι φεύγουν για διακοπές, άλλοι γράφουν λιγότερο λόγω της θερινής ραστώνης, έκανε την επανεμφάνισή του ο πιο διασκεδαστικός βαρετός ιστολόγος!

Είναι ένα γεγονός που δε μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Γι' αυτό κι εγώ κάνω τη σχετική ανακοίνωση ως υπόμνηση της μεγάλης μέρας:

Ο Βαρετός είναι ξανά μαζί μας!!!

Δεν είναι και λίγο πράγμα να απουσιάζεις τρεις (3) ολόκληρους μήνες και πέντε (5) μέρες!!!

Κ. Βαρετέ,
ελπίζουμε ότι ποτέ ξανά δε θα μας κάνετε να σας βαρεθούμε τόσο πολύ!

Καλωσήλθατε ξανά στην παρέα μας!

Και ξαφνικά...

Στα καλά καθούμενα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, και ενώ δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια καιρικά φαινόμενα τέτοια εποχή, συννεφιά, μαυρίλα, καταιγίδα και το παράδοξο...πυρκαγιά!

Ευτυχώς, έσβησε γρήγορα και εύκολα.

Εμ, καλά τον είχα καταλάβει από το μεσημέρι τον κωλόκαιρο και δεν πήγα για μπάνιο... 

Καλό μήνα!!!

Αφήστε το γράψιμο και τρέξτε όλοι γρήγορα στις παραλίες. Το bloging είναι καλή συντροφιά κυρίως τις μουντές, υγρές και κρύες μέρες του χειμώνα.
Από δω και πέρα όλο και πιο αραιά θα γράφω...
Μέχρι να φύγει το καλοκαίρι βέβαια...

 

Πόλεμος (με χρώματα)

Paintball ή ελληνιστί χρωματοσφαίριση είχε το σημερινό πρόγραμμα. Πριν από τρεις μέρες είδε ο Μ. την αφίσσα και τρελάθηκε. Κίνησε θεούς και δαίμονες. "Θα πάμε! Δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι φοβερό! Είναι γαμάτο!" . Μπήκε και στο διαδύκτιο και κατέβασε πληροφορίες. Έψαξε και για εξοπλισμό σε περίπτωση που το καθιερώσουμε και θέλουμε να πηγαίνουμε συνέχεια. Μας ενημέρωσε για όλα τα αξεσσουάρ. Για τα όπλα, που δεν τα λένε όπλα, τα λένε μαρκαδόρους, για τις μάσκες, για τα γιλέκα, για τιμές, για..., για..., για... .

Και να 'μαστε σήμερα που βρεθήκαμε να πηγαίνουμε στην άλλη άκρη του νησιού για να παίξουμε...πόλεμο! Θα ήμαστε δέκα άτομα, τελικά καταφέραμε να μαζευτούμε πέντε. Ξεκινήσαμε κατά τις έντεκα το πρωί, πήγαμε για καφεδάκι, ρίξαμε και μια βουτιά (όχι όλοι...) και μετά κατά τις τρεις το μεσημέρι ανηφορίσαμε να βρούμε τον κ. Paintball.

Μετά από μικρή αναζήτηση τον εντοπίσαμε. Ήταν με ένα 4Χ4. Συστηθήκαμε και αρχίσαμε να τον ακολουθάμε. Μας είπε βέβαια ότι ως ένα σημείο θα μπορούσαμε να πάμε με τα αυτοκίνητά μας. Γρήγορα αφήσαμε το δημόσιο δρόμο και μπήκαμε σε χωματόδρομο. Προχωρούσαμε και προχωρούσαμε και φως δε βλέπαμε. Μέχρι ότι είναι μανιακός δολοφόνος υποψιαστήκαμε. Τελικά φτάσαμε στο σημείο που "είχε οργανώσει το χώρο" για το παιχνίδι. Το τεντόπανο στη βάση του το είχε πάρει από το πρωί ο αέρας και το είχε σκίσει. Η μόνη του επιπλέον παρέμβαση στο χώρο ήταν δύο στίβες από λάστιχα αυτοκινήτων και δύο μικρά κοντάρια για σημαίες τοποθετημένα από ένα στις βάσεις των δύο ομάδων. Το μόνο που μπορούσε να μας προστατεύσει από τα πυρά των αντιπάλων ήταν οι χοντροί κορμοί των πεύκων. Στόχος του παιχνιδιού η αρπαγή της σημαίας των αντιπάλων ή η εξόντωσή τους...












Οι...Ταλιμπάν!



Μετά τις σχετικές οδηγίες το παιχνίδι ξεκίνησε. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Μπήκε και ο κ. Paintball στη μία για να συμπληρώσουμε τριάδες και ανοίξαμε πυρ! Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να σας περιγράψω λεπτομερώς τις μάχες που διεξήχθησαν, αλλά μπορώ να σας απαρριθμήσω τα "τραύματά" μου. Το πρώτο στον δεξί μηρό, το δεύτερο στο στον αριστερό ώμο και το λαιμό, το τρίτο με βρήκε στο κεφάλι από την πίσω δεξιά πλευρά και το τελευταίο στα δάκτυλα του αριστερού μου χεριού. Πέθανα, δηλαδή τέσσερις φορές. Επίσης, συνελήφθησα και μία φορά από την αντίπαλη ομάδα. Στο τελευταίο παιχνίδι στάθηκα πιο τυχερός, ήμουν με την πλευρά των νικητών και βγήκα αλώβητος!!!












Ο ήρωάς σας!!!



Παρά την κούραση και την πρώτη απογοήτευση που πήραμε για την τοποθεσία, έχουμε ενθουσιαστεί με το παιχνίδι. Μετά το τέλος του παιχνιδιού είχαμε ξεχάσει και το δρόμο που κάναμε για να φτάσουμε εκεί και την σχετική ανοργανωσιά. Αφήστε που εκτός από χόμπυ υπάρχουν σκέψεις να ασχοληθούμε και επαγγελματικά με το σπορ και να προσφέρουμε στους συντοπίτες μας καλύτερες και πιο προσβάσιμες πίστες...

Ουφ!

Θα με σκοτώσει η Ο. Ακόμα δεν της έχω στείλει τη δουλειά που θα έπρεπε να είχα κάνει. Στα μέσα του Ιουνίου μου είχε πει. Δεν περιμένει και πολλά. Αλλά βαριέμαι. Είναι βαρετή δουλειά. Δεν είναι δημιουργική. Επιμέλεια κειμένου σε ένα κατάλογο αρχείου. Απίστευτη πλήξη. Βέβαια δε με έχει ενοχλήσει τελευταία καθόλου. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι βαρέθηκε να περιμένει. Αλλά δε μου αρέσει να είμαι ασυνεπής. Το υποσχέθηκα, άλλωστε, ότι θα δουλέψω.
Αλλά βαριέμαι...
Και είναι και η θάλασσα ωραία...

Χρόνια Πολλά Μαριέττα

Να ζήσεις Μαριέττα και χρόνια πολλά
μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά
(λέμε τώρα, βαμμένα θα τα έχεις...)
Παντού να σκορπίζεις της τρέλας το φως
και όλοι να λένε:
Να ένα λολό!!!




Υ.Γ.: Αλήθεια πόσα κεράκια να βάλω πάνω;
Ή μήπως καλό είναι να βάλω μόνο ένα για να μη μοιάζει με μανουάλι; ε;

Περί μουσικής

Επειδή στη ζωή δεν πρέπει να υπάρχουν παρεξηγήσεις, δημοσιεύω σήμερα δύο εξώφυλλα από άλμπουμ που ακούω συνέχεια τις τελευταίες ημέρες.

Φυσικά και δεν ακούω Χριστίνα Γαλάνη και δυστυχώς δεν γνωρίζω ούτε ένα στίχο από τα τραγούδια του κ. Ρωμανού. Μόνο τους τίτλους γνωρίζω. Το περιεχόμενο μπορεί ο καθένας να το φανταστεί. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Αλλά πραγματικά δε θέλω να ακούσω ούτε ένα, γιατί θα χαθεί η μαγεία...

Βέβαια, ούτε μόνο κλασική και άριες ακούω. Δεν είμαι κανένας μούχλας, απροσάρμοστος και δήθεν κουλτουριάρης. Τις υπόλοιπες, όμως, μουσικές μου επιλογές θα τις πληροφορηθείτε εν καιρώ. Και να είστε σίγουροι ότι θα εκπλαγείτε. Και για την ποικιλία και για την ποιότητα των ακουσμάτων...
 

Άντε γραμμή σου

Κυκλοφορεί ελεύθερο...

 

Σαν σήμερα

Πριν πέντε χρόνια...

...θυμάσαι;

Παράθυρα

Μέχρι να ξανανοίξουν... ανοίγω το δικό μου εδώ. 

Ο ήλιος κατάματα

Καμιά φορά ψάχνοντας σε παλιά πράγματα μπορεί κάποιος να ανακαλύψει θησαυρούς. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από χρόνια. Σήμερα, βγήκε ξανά στο φως, σκαναρίστηκε, ρετουσαρίστηκε λίγο στο photoshop και σας την προσφέρω. 

Αηδία

Χθες βράδυ, κάποιος γνωστός μου ήθελε ντε και καλά να μου δείξει ένα βιντεάκι που έχει στο κινητό του. Γεμάτος χαρά μου έδειξε την εκτέλεση ενός αμερικανού στρατιώτη αιχμαλώτου από ιρακινούς: Αφού τον είχαν ακινητοποιήσει στο έδαφος πατώντας του το κεφάλι με μία αρβύλα, του έκοψαν αργά και βασανιστικά το λαιμό σαν να ήταν σφαχτό.Η εικόνα σοκαριστική. Ειλικρινά δε σοκάρομαι εύκολα. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την καταγραφή μιας αληθινής εκτέλεσης. Και τι εκτέλεσης...

Ίσως, οι ταινίες δράσης να μας έχουν κάνει τους περισσότερους να συνηθίσουμε σε τέτοιες εικόνες. Ίσως, πάλι, κάποιοι στην ιδέα ότι το θύμα ήταν αμερικανός στρατιώτης να ένιωθαν ικανοποίηση. Πραγματικά, όμως, δε μπορώ να συμμεριστώ ούτε τη μία θέση ούτε την άλλη. Όσο κι αν ο κινηματογράφος έχει συνηθίσει τα μάτια μου σε αποτρόπαιες εικόνες, όσο κι αν διαφωνώ με την πολιτική των Η.Π.Α., όσο κι αν αντιπαθώ κάθε τι αμερικάνικο, εν τούτοις δε μπορώ να δω εν ψυχρώ μια τέτοια εκτέλεση. Καμία εκτέλεση δε μπορώ να δω γνωρίζοντας ότι είναι αληθινή. Δε μπορώ να δεχτώ καμία εκτέλεση. Δε μπορώ να δεχτώ ότι στον εικοστό πρώτο αιώνα γίνονται ακόμα τέτοιου είδους εκτελέσεις ανθρώπων, ότι γίνονται ακόμα εκτελέσεις.

Δεν είμαι ευαίσθητος, ούτε προσπαθώ να προσποιηθώ τον ευαίσθητο. Αλλά κάποια πράγματα τα θεωρώ παράλογα και απάνθρωπα. Ό,τι και να έχει κάνει σε βάρος σου ο εχθρός, δικαίως ή αδίκως, δεν έχεις δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι σε αιχμαλώτους πολέμου με τέτοιο βάναυσο τρόπο. Αν μη τι άλλο, δίνεις επιχειρήματα στον αντίπαλο. Και μπορώ να δεχτώ ότι, ναι, μπορεί κάποιος να συμπεριφέρεται όπως θέλει στους αιχμαλώτους του και καλά κάνει, αφού και οι εχθροί του κάνουν χειρότερα. Αλλά, δε μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου ότι το οπτικοακουστικό υλικό στο οποίο καταγράφονται τέτοιες πράξεις, κυκλοφορεί από κινητό σε κινητό, από υπολογιστή σε υπολογιστή και "ψυχαγωγεί" "ανθρώπους" σαν να είναι στιγμιότυπο ταινίας του Hollywood. Δε μπορώ να εξηγήσω πως είναι δυνατόν, άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι, βλέπουν με ευχαρίστηση μια τέτοια σκηνή.

Ίσως, πάλι, βέβαια, να έχουμε γίνει ένα μεγάλο reality παιχνίδι και να μην το έχω καταλάβει...

Κάφροι!!!

Είχαν δεν είχαν αυτή τη φορά τα κατάφεραν. Κατάφεραν να καταστρέψουν εντελώς ό,τι δημιούργησε η ελεύθερη συμμετοχή σε έναν ανοιχτό μη ελεγχόμενο χώρο.

Με καλοπροαίρετη διάθεση όλοι συμμετέχουμε σε ανοιχτά blog σεβόμενοι ο ένας τη δουλειά του άλλου και περιμένουμε αυτό να έχει και την ανάλογη ανταπόκριση. Περιμένουμε η συμμετοχή να είναι μεγαλύτερη και περισσότεροι ιστολόγοι να αγκαλιάσουν την προσπάθεια. Περιμένουμε να δημιουργηθούν κι άλλα τέτοια ιστολόγια, που θα ομορφαίνουν τη μπλογκόσφαιρα.

Δυστυχώς, μερικοί υπάνθρωποι, γεμάτοι συμπλέγματα και αισθήματα εχθρικά(δεν πρέπει να χωνεύουν ούτε τα έντερά τους...), χωρίς καμία αιτία, καταστρέφουν ό,τι έχουν καλοπροαίρετα δημιουργήσει και αφήσει ελεύθερο οι υπόλοιποι. Και βέβαια, δεν είναι η δουλειά όλων μας που πάει χαμένη στα αζήτητα, αλλά αυτή η συμπεριφορά μας κάνει να αναλογιζόμαστε για άλλα πράγματα πολύ πιο σημαντικά από μερικά post, που μπορούμε να αποκαταστήσουμε.

Είναι η ζημιά που προκαλούν στη δημοκρατική και φιλελεύθερη συνείδησή μας. Στη συμπεριφορά μας ως πολίτες. Στην κοινωνική μας συναναστροφή. Για αυτούς τους περιθωριακούς και παρασιτικά ζώντες, χωρίς προσωπική ζωή και χωρίς αυτοεκτίμηση, θεσπίζονται όλα τα μέτρα ασφαλείας. Θρασύδειλοι και κακομοίρηδες. Παράσιτα της κοινωνίας. Για κάτι τέτοιους τύπους δε θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε στις ιδεατές πολιτείες, που πολλοί έχουν οραματιστεί. Για αυτούς κάθε πραγματικά αταξική, αναρχική και χωρίς διακρίσεις κοινωνία θα παραμείνει ουτοπική. Οι μεγαλύτεροι φασίστες δεν είναι αυτοί που έχουν ιδέες ακραίες και ρατσιστικές, που μεταχειρίζονται μεθόδους αντιδημοκρατικές, που καταπατούν τις φιλελεύθερες αξίες. Οι μεγαλύτεροι φασίστες είναι αυτοί που οπλίζουν με επιχειρήματα τους πρώτους και τους δίνουν τις αφορμές που χρειάζονται για να θέσουν σε απειλή κάθε ελευθερία και κάθε δημοκρατική διαδικασία.

Είναι, λοιπόν, όλοι αυτοί όχι μόνο ενοχλητικοί και εκνευριστικοί, αλλά επικίνδυνοι. Πραγματικά δεν ξέρω αν εσκεμμένα κάποιος ή κάποιοι θέλουν να θέσουν υπό αμφισβήτηση τέτοιες προσπάθειες, όπως είναι τα παράθυρα, αλλά εγώ θέλω να πιστεύω πως ό,τι έκαναν το έκαναν χωρίς σκοπιμότητα, απλά και μόνο για να παίξουν με τα νεύρα μας. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν παύουν να είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία, τη δημοκρατία, τους συνανθρώπους τους, για τους εαυτούς τους τους ίδιους.

Σήμερα κατέστρεψαν ένα blog. Αύριο τι;

Ηλιοβασίλεμα

 

Βόλτα κανείς;