Καφές

Δεν πρόλαβα να ξυπνήσω και με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Γιώργος. Η πρότασή του δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Μάλλον θα έλεγα ότι ένιωσα σαν να με διέταξε (δεν έχω πάει ακόμα στρατό για να ξέρω, αλλά μάλλον κάπως έτσι πρέπει να είναι). Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και σε ένα δεκάλεπτο είχα κατεβεί για καφέ. Είχα να βγω και μέρες από το σπίτι...μη μουχλιάσουμε κι όλας. Τι το ήθελα, όμως ο δύσμοιρος! Μήπως δεν ήξερα τι θα συναντήσω; Ανθρώπους μίζερους, μια παραλία άθλια, διπλοπαρκαρισμένα πεζοδρόμια και οι αποχετεύσεις να βρωμάνε (άτιμε βιολογικέ, πότε θα τελειώσεις...ήμουνα νιος και γέρασα!). Μία ώρα κάθησα μόνο. Όσο και να με παρακαλούσε και να διαμαρτυρόταν, τον άφησα μόνο του και επέστρεψα γρήγορα στο σπιτάκι μου. Να μου λείπει τέτοιος καφές άλλη φορά. Κανένα μήνα θα κάνει να με ξαναδεί ο Γιώργος για καφέ. Δίπλα στο βώθρο, να τον πίνει μόνος του το fredo...