Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος

Αυτά έγραφα πέρυσι για το κάπνισμα.

Σήμερα συμπληρώνω 19 μήνες χωρίς τσιγάρο. Ειλικρινά αισθάνομαι σαν να μην είχα καπνίσει ποτέ μου. Η εικόνα ενός ανθρώπου που καπνίζει μου φαίνεται πλέον εντελώς ξένη προς τον εαυτό μου. Έχω ξεχάσει και πώς το κρατάνε.

Πραγματικά, δεν δείχνω πια καμία κατανόηση σε όσους πεισματικά συνεχίζουν να είναι καπνιστές, χωρίς να θέλουν να κάνουν ούτε μια προσπάθεια να κόψουν αυτή τη βλαβερή συνήθεια για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Ειδικά σήμερα που υπάρχουν τόσες μέθοδοι απεξάρτησης από τη νικοτίνη. Αναφέρω ενδεικτικά τσίχλες και τσιρότα νικοτίνης, βελονισμό, γυμναστική και αν δεν πιάσουν αυτά συμβουλευόμαστε τον ψυχολόγο μας. Αν δεν έχουμε είναι καιρός να αποκτήσουμε, έτσι που καπνίζουμε...

Γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβαρύνει την υγεία κανενός, ούτε καν του ίδιου του εαυτού του. Και μη μου πει κανείς για την ευχαρίστηση που προσφέρει ο καπνός, γιατί τις ίδιες μαλακίες έλεγα κι εγώ όταν κάπνιζα. Όταν, όμως, για λόγους υγείας αναγκάστηκα να το κόψω, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολη είναι η ζωή ενός μη καπνιστή και ειδικά ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας. Υπάρχουν ελάχιστοι κλειστοί χώροι σε εστιατόρια, μπαρ, καφετέρειες και κέντρα διασκέδασης που μπορεί κάποιος να αναπνεύσει ελεύθερα χωρίς να ενοχληθεί από καπνό. Σκεφτείτε έναν καρκινοπαθή, ο οποίος επιβάλεται να βγαίνει έξω για να αλλάξει παραστάσεις και να φτιάξει η διάθεσή του, να αναγκάζεται να ανέχεται τον καπνό των γύρω του. Δεν είναι εύκολο με τα φάρμακα που του χορηγούνται. Πιστέψτε με. Γι' αυτό όλες τις μαλακίες περί δικαιωμάτων και των καπνιστών εγώ τις ακούω βερεσέ.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ!!!

Χωνέψτε το! Δικαίωμα έχουμε όλοι στη ζωή! Και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μας χαλάει την ποιότητα ζωής που θέλουμε να έχουμε!

ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΑΜΕΣΑ!

Και όποιος θέλει να συνεχίσει να καπνίζει, να παίρνει το λιβανιστίρι του και να απομονώνεται σε εξωτερικούς χώρους ή σε μπαλκόνια και μετά να έρχεται ξανά να μας κάνει παρέα... Και, βέβαια, να μη νομίζουν κάποιοι ότι όταν βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο μπορούν να καπνίζουν όπως θέλουν. Εννοείται ότι πάντα προσέχουμε, παλιομαλάκες, που πάει ο καπνός μας. Δεν τον πετάμε στα μούτρα του διπλανού μας. Και αν δεν μπορούμε να κρατάμε τον καπνό κοντά στα δικά μας τα μούτρα, καλύτερα να μην κρατάμε καθόλου τσιγάρο! Καταλάβαμε;

Αν όχι ρίξτε και μια ματιά εδώ κι εδώ!

Ουστ!

Ποίημα

... για την αφεντομουτσουνάρα μου γραμμένο και όχι από τη φίλη μου τη Μαριέττα. Είναι από την Beniamin τη δωδέκατη!
Την ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκε με τα μούτρα μου!

Μέσα στο μικρό του σπίτι
μπλογκάρει,παίζει και γελά,
κι όταν του ξύνεται η μύτη
βγάζει φωτό και τραγουδά.

Ξεκίνησε από παλιά
Γενάρης του δυο χιλιάδες έξι
δείχνει αρνάκια σε ταψιά
και γατουλίνες σέξυ.

Χόμ σουίτ το γατόσπιτο
έχει σάουτ κ ρολόι
έχει περιστέρι οικόσιτο
και δεν ξέρω αν παίζει κομπολόι.

Η έμπνευσή μου τέλειωσε
και πάω για ταινία
ο σίμσον έσπασε
τον ειρμό μου στα τρία..

Υ.Γ.1: Κομπολόι παίζω και είναι το μοναδικό πράγμα που κάνω συλλογή. Είναι λίγα ακόμα, αλλά θα γίνουν πολλά. Ελπίζω.
Υ.Γ.2: Δυστυχώς, φίλη μου Beniamin, δε μπορώ να ανταποδώσω. Δεν είμαι καλός στην ποίηση...

Jesus Christ's League

Γενικός πανζουρλισμός χθες στην Αθήνα. Ο τελικός του champion’s league μας άλλαξε τα φώτα. Οπαδοί παντού και των δύο ομάδων, με αυτούς της Liverpool να κυριαρχούν. Είχαν κατακλύσει το Σύνταγμα και φεύγοντας άφησαν παντού βουνά από κουτάκια μπύρας. Έκαναν τον πιο πολύ θόρυβο και κινούνταν κατά ομάδες. Αυτά βέβαια πριν τον αγώνα. Γιατί μετά, όπως όλοι ξέρουμε, δεν είχαν πια λόγους να πανηγυρίζουν… Οι οπαδοί της Milan, πάλι, είχαν κατακλύσει την Ομόνοια. Κι εκεί το σκηνικό παρόμοιο. Αυτοί πανηγύρισαν και μετά τον αγώνα…

Παρά την γενική αναταραχή εξαιτίας του τελικού που φιλοξένησε η Αθήνα, οι κάτοικοι αυτής της πόλης δεν έδειξαν να επηρεάζονται ιδιαίτερα. Οι περισσότεροι προσπαθούσαν να αγνοήσουν τους Άγγλους και Ιταλούς επισκέπτες. Η καθημερινότητά τους δε χαλάει εύκολα και ό,τι δοκιμάζει να τους βγάλει από αυτή αντιμετωπίζεται, τουλάχιστον, με περιφρόνηση. Η προσοχή τους αποσπάται για λίγο μόνο και έπειτα συνεχίζουν το τρέξιμο για να προλάβουν τα προγράμματά τους. Μάλλον τους ενόχλησε, παρά τους ενθουσίασε η γιορταστική αυτή ατμόσφαιρα. Αν σκεφτεί κανείς ότι υπήρχε και η υποψία για τυχόν επεισόδια, την οποία ενίσχυσαν αρκούντως τα ΜΜΕ τις προηγούμενες μέρες, τότε καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο αποκτούσαν οι περισσότεροι μια ανήσυχη, καχύποπτη έκφραση, κάθε φορά που συναντούσαν οπαδούς σε συνάθροιση άνω των τριών ατόμων. Ευτυχώς, όλοι αυτοί οι «άγριοι» είχαν εξαφανιστεί σήμερα…

Μαζί τους εξαφανίστηκαν και κάποιοι άλλοι, που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το Πανεπιστήμιο. Ίσως, η πιο γραφική ομάδα ανθρώπων αυτής της χώρας. Δυστυχώς, δε μπορώ να σκεφτώ άλλους πιο γραφικούς από αυτούς αυτή τη στιγμή. Αυτούς τους παρατήρησα καλύτερα γιατί είχα την τύχη να περάσω τρεις – τέσσερις φορές από κει κατά τη διάρκεια της μέρας. Μια ομάδα θρησκόληπτων είχε γεμίσει το χώρο μπροστά από το Πανεπιστήμιο με λάβαρα, πανό, πλακάτ και εικόνες. «Όχι στο 666», «Ορθοδοξία ή θάνατος», «Όχι στις ηλεκτρονικές ταυτότητες» ήταν μερικά από τα γραμμένα συνθήματα. Γριές, νιες, παπάδες, μοναχοί, διάφοροι άλλοι θεοσεβείς, οι περισσότεροι μαυροφορεμένοι. Μερικοί από αυτούς είχαν ακροβολιστεί γύρω στο χώρο και μοίραζαν διάφορα φυλλάδια, κυρίως στις εισόδους του Μετρό. Τέτοιο σκηνικό είχε καιρό να γίνει στο κέντρο της Αθήνας. Το απογευματάκι είχε και ομιλία το πρόγραμμα. Δε θα αναφερθώ στο περιεχόμενό της, την φρασεολογία και την επιχειρηματολογία του ομιλητή. Λίγο πολύ γνωστά σε όλους είναι, οπότε ας μην σας κουράσω.

Δε μας έφταναν δηλαδή οι αγγλοϊταλοί, που κατέλαβαν στην κυριολεξία την πόλη και τη μετέτρεψαν παρά τη θέληση των κατοίκων της σε ένα απέραντο δικό τους πανηγύρι, είχαμε και αυτούς που θυμήθηκαν χθες να διαμαρτυρηθούν για τις ταυτότητες, το 666, την παγκοσμιοποίηση και δεν ξέρω κι εγώ για τι άλλο. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Προφανώς ήθελαν να δείξουν στους επισκέπτες μας από την Εσπερίαν ότι «κοιτάξτε να δείτε λεχρίτες του κερατά, εδώ είναι Ελλάδα και έχουμε τον ορθόδοξο το Χριστούλη μας πάνω από το κεφάλι μας και δε σας φοβόμαστε κι ούτε θα μας κάνετε σαν τα μούτρα σας!». Το πιάσανε το σωστό το τάιμινγκ οι θρησκευάμενοι ελληνορθόδοξοι! Όχι παίζουμε!

Μάθανε πως γαμιόμασταν, πλακώσανε κι οι γύφτοι…

Ερωτηματολόγιο

Κι άλλο παιχνιδάκι. Αυτή τη φορά με ερωτήσεις. Τη σκυτάλη πήρα από τον Αφρικανό.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να έχω συνεχώς λόγους να χαμογελάω.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το μεσημέρι ξυπνάω.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πριν λίγη ώρα.

4 .Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Είμαι πολύ καλός και για αυτό με αγαπάνε όλοι!

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Δεν έχω ελαττώματα…

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου (που δεν κάνω ποτέ, αλλά λέμε…)

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ιούλιο Καίσαρα και το Ναπολέοντα. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον από τους τρεις. Συγγνώμη.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Εγώ είμαι ήρωας!

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Αυτά που χρησιμοποιώ αεροπλάνο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν έχω. Διαβάζω τα πάντα.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Να είναι άντρας.

12. ... και σε μια γυναίκα;
Να είναι γυναίκα.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Το ίδιο με το 10. Στη θέση του «διαβάζω» βάλτε «ακούω».

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δεν σφυρίζω στο ντους. Τραγουδάω.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ένα που μου έπεσε στο κεφάλι.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Η κολλητική. Κι αυτή στο κεφάλι την έφαγα.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Εγώ.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μαύρο, άσπρο, κόκκινο, καφέ, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε,…

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Που συνεχίζεις να με διαβάζεις μετά από τόσες μ…ίες!

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Ουίσκι.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για τίποτα.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τη βλακεία. Πήξαμε!

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να τρώω.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Πως θα με αφήσουν όλοι και θα μείνουν μόνοι τους.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Δεν λέω ψέματα. Ποτέ! (ε, καμιά φορά…)

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Μην αγχώνεστε!

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Με θόρυβο.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Μήπως να απαντήσω και αν συναντούσα τον Αϊ Βασίλη, τι θα του έλεγα;
(δεν υπάρχει θεός λέμεεεε)

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε κώμα.

30. Τι σου λείπει περισσότερο;
Ύπνος.

Εγώ τη σκυτάλη δε τη δίνω πουθενά. Την αφήνω εδώ και ας την πάρει όποιος θέλει. Προτεραιότητα έχετε όσοι θα σχολιάσετε αυτό το ανόητο ποστ.

Student reloaded!

Οι τελευταίες μέρες ήταν σαν επιστροφή στο παρελθόν. Τελικά δεν ψήφισα μόνο στις φοιτητικές εκλογές, αλλά μπήκα και σε ψηφοδέλτιο. Ανακατεύτηκα για τα καλά και για πρώτη φορά από την ημέρα που γράφτηκα στο νέο μου τμήμα ένιωσα ξανά φοιτητής! Μπήκα στο κλίμα των φοιτητικών εκλογών και έτρεχα με τα παιδιά από την παράταξη από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ελάχιστα κοιμήθηκα βέβαια αυτές τις μέρες και ακόμα έχω την αίσθηση ότι δεν έχω αναπληρώσει το χαμένο ύπνο.
Θα μου πει, βέβαια, κανείς, βρε μαντράχαλε δεν ντρέπεσαι να ασχολείσαι με χαζομάρες την ώρα που έχεις να κάνεις τόσα πράγματα; Όχι, δεν ντρέπομαι καθόλου! Το μικρόβιο της πολιτικής και της ενασχόλησης με τα κοινά δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Είναι σαν μια ανίατη ασθένεια που σε τρώει συνέχεια και δε σε αφήνει ήσυχο. Για να χαιρετήσω τα παιδιά και να πάρω το πρόγραμμα της εξεταστικής στάθηκα μπροστά από το τραπεζάκι της παράταξης και σε μισή ώρα βρέθηκα στο ψηφοδέλτιο! Δεν ήθελε και πολύ. Τώρα που το σκέφτομαι, όλες μου οι κινήσεις έγιναν ασυναίσθητα, χωρίς κανένα προγραμματισμό και κανένα σχέδιο. Απλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ…

Το καλύτερο είναι που γνώρισα πολλά νέα πρόσωπα, με ιδέες και όρεξη για αυτό που κάνουν. Μια καλή ομάδα χωρίς προσωπικές εμπάθειες, που δουλεύει συλλογικά για ένα κοινό σκοπό. Αυτό είναι που χάρηκα περισσότερο και γι’ αυτό το λόγο θα συνεχίσω να συμμετέχω ενεργά στην παράταξη. Ελπίζω να μη με διαψεύσουν και να μην ήταν αυτή μια καλή εικόνα της προεκλογικής περιόδου. Αυτό θα φανεί τις επόμενες μέρες και αναλόγως θα πράξω…

Τελικά ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ στη ζωή (πωωω μεγάλες κουβέντες!!!). Είχα πει ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με φοιτητικές παρατάξεις και συνδικαλιστικά των πανεπιστημίων, αλλά τι να κάνω που δε με αφήνει το μικρόβιο; Αύριο λέω να πάω και στη συνέλευση των μεταπτυχιακών του άλλου μου πανεπιστημίου (ναι έχω δύο…Τα έχουμε ξαναπεί αυτά!). Το πόσο δυναμική θα είναι η εκεί ενασχόληση θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο σοβαροί είναι οι υπόλοιποι… Εγώ ξέρω τι λέω τώρα, εσείς δε χρειάζεται να καταλάβετε, ίσως ασχοληθούμε αργότερα με τους μεταπτυχιακούς συνδικαλιστές φοιτητές…

Το θέμα είναι ότι είμαι χαρούμενος που ξαναμπήκα σε παράταξη και αισθάνομαι ξανά φοιτητής. Έτσι έχω και μια ελπίδα να τελειώσω το νέο μου τμήμα. Έχω ένα παραπάνω λόγο, πλέον, να πηγαίνω στη σχολή!

2o Bloggoparty! Ήμουν κι εγώ εκεί!

- Καλησπέρα.
- Καλησπέρα.
- Εδώ είναι το Mercedes;
- Εδώ. Εσείς πού πάτε;
- Για το πάρτι.
- Είστε καλεσμένος;
- Ναι… Δηλαδή όχι... Κανένας δεν είναι… Όλοι είμαστε.
- Ξέρετε τον κωδικό;
- Ποιο κωδικό;
- Για την είσοδο!
- Δεν υπάρχει κωδικός!
- Υπάρχει. Δεν τον ξέρετε;
- Μα, τι λέτε; Τι κωδικός;
- Δεν ξέρετε τον κωδικό;
- Τι κωδικό; Μπλόγκερ;
- Ναι. Περάστε.
Είχα μπει στο μπλογκ του πάρτι μισή ώρα πριν φύγω από το σπίτι. Δεν αναφερόταν κανένας κωδικός. Κι όμως, ο πορτιέρης φαινόταν να ξέρει κάτι που δεν ήξερα… Προς στιγμήν, δεν το αρνούμαι ότι ψάρωσα. Αλλά μετά πήρε αμέσως στροφές το μυαλό μου και του είπα ποιοι είμαστε αυτοί που θα μαζευτούμε. Μπλόγκερς!

Αμέσως τον προσπέρασα και προχώρησα προς τα ενδότερα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το μαγαζί ήταν άδειο ακόμα, παρότι ήταν ήδη δέκα παρά. Στο δεύτερο τραπέζι από την είσοδο είδα δυο τύπους να κάθονται μαζί και να κουβεντιάζουν. Μόλις με είδαν, διέκοψαν τη συζήτησή τους και με κάλεσαν κοντά τους. Συστηθήκαμε. Ο Παράφωνος και ο Τζονάκος. Κάθισα μαζί τους και τους γνώρισα καλύτερα. Δεν τους ήξερα από πριν. Ούτε διαδικτυακά. Σε λίγη ώρα άρχισαν να καταφθάνουν κι άλλοι συνιστολόγοι. Η Βασιλική με το Γιώργο, ο Νανάκος, η Ταραντέλα, η Αλκιμήδη και άλλοι που θέλω να με συγχωρέσουν που τους ξεχνάω. Άλλωστε και τους υπόλοιπους πρώτη φορά τους έβλεπα και τους άκουγα. Κάθισαν όλοι σε διπλανά τραπέζια για να φαινόμαστε μια παρέα. Εγώ με τον Τζονάκο αποφασίσαμε να το παίζουμε επιτροπή υποδοχής και δε μετακινηθήκαμε από το τραπέζι που ήταν κοντά στην πόρτα για να συλλαμβάνουμε όσους θα έμπαιναν. Άρχισαν σε λίγο να μπαίνουν κι άλλοι. Κανείς όμως δε χαιρετούσε γεγονός που σχολιάστηκε αρνητικά από εμένα και το Τζονάκο, που σχολιάζαμε τους πάντες. Υπήρχε φαίνεται ακόμα αμηχανία. Τον Παράφωνο τον χάσαμε από τη στιγμή που άρχισε να μπαίνει περισσότερος κόσμος. Σε ρόλο οικοδεσπότη φρόντιζε να αισθανθούν όλοι άνετα και να κάνει τις πρώτες συστάσεις. Σε λίγο αποφασίσαμε κι εμείς να σηκωθούμε και να μείνουμε όρθιοι κοντά στην πόρτα. Θεωρήσαμε ότι είναι ευκολότερο να συλλαμβάνουμε έτσι τους εισερχόμενους μπλόγκερς.

Σε αυτό το σημείο πιάσαμε την Μέμα και το Χοντρό μπιζέλι που μόλις είχαν σταθεί δίπλα στο μπαρ. Τη Μέμα την είχα απειλήσει λίγες ώρες πριν, όταν μου απηύθυνε από λάθος ένα σχόλιο που πήγαινε σε άλλον. «Δε θα σε πετύχω απόψε;» της είχα γράψει. Γι' αυτό και όταν συστήθηκα έβαλε τις φωνές... Στο Χοντρό Μπιζέλι αξίζουν και πολλά συγχαρητήρια γιατί κατέβηκε από την Θεσσαλονίκη, αν και άρρωστος. Το υπόλοιπο βράδυ το πέρασα με τα παιδιά, προσπαθώντας να γνωριστούμε και με άλλους μπλόγκες. Αυτό δε στάθηκε πάντα δυνατό, καθότι οι περισσότεροι είχαν έρθει με την παρέα τους και δε μιλούσαν εύκολα σε άλλο κόσμο. Εμείς, όμως, απτόητοι, με ανακριτικό ύφος ρωτούσαμε όλους τους διερχόμενους: «Ποιος/α είσαι εσύ;» Τα περισσότερα nicknames που ακούγαμε δεν τα ήξερα εγώ. Τον μοναδικό που ήξερα και μάλιστα τον είχα και στα links μου, ήταν ο Old Boy. Άκουσα ότι είχαμε και ιστολόγους – φίρμες στο πάρτι, αλλά εγώ δεν γνώρισα κανέναν εκτός από τον Τιτάνα από το pestaola, από τον οποίο ζήτησα αυτόγραφο και έβγαλε και μου έδωσε την κάρτα του. Μας είπε και για το πρώτο Greek Blogger Camp, που θα γίνει στις 2-3 Ιουνίου στην Ίο. Καλή φάση, αν και δεν το βλέπω να μπορέσω να πάω…

Και φωτογραφίες βγήκαμε και άλλες πολλές συστάσεις κάναμε, αλλά περισσότερο χορέψαμε παρά συζητήσαμε. Εγώ πολλές φωτογραφίες δεν έβγαλα, και από ότι είδα σήμερα δεν είναι και πολύ καλές. Εντούτοις, τις δημοσιεύω, αφού είναι το μοναδικό ντοκουμέντο που έχω. Να μην ξεχάσω να αναφέρω και τον Filea Fogg, τους FaliroVice, τον Αλέξανδρο από τους Βοργίες και τον Γιώργο που δε θυμάμαι το βλόγι του (ουπς!)

Δυστυχώς είχα να πάω κι αλλού (το είχα υποσχεθεί, μη με κοιτάτε με μισό μάτι…), και έφυγα κατά τις δύο και κάτι. Ότι δηλαδή είχε ανάψει το κέφι. Το σίγουρο είναι ότι η συνάντηση θα πρέπει οπωσδήποτε να επαναληφθεί σύντομα! Και βέβαια καλό είναι να εφαρμόσουμε μερικές από τις ιδέες που υπήρχαν και για αυτό το πάρτι, ώστε στο επόμενο ομαδικό blind date μας να είναι ευκολότερες οι γνωριμίες.




Δε θα πω, βέβαια, ότι όσοι δεν ήρθαν έχασαν που δεν ήρθαν και πόσο κρίμα είναι που δεν πέρασαν το ίδιο καλά με εμάς και ότι θα πρέπει να έχουν σκάσει από τη ζήλια τους που δεν κατηφόρισαν στη Γλυφάδα… Όοοοχιι!!! Δεν είμαι κακός εγώ! Δείχνω κατανόηση στον πόνο του άλλου…(χεχε)



Άντε. Καλά να περνάμε μέχρι την επόμενη μπλογκοσυνάντηση! Κάθε φορά και πιο πολλοί! Κάθε φορά και πιο όμορφα!


ΥΓ1: Αν θυμηθώ κανένα κουτσομπολιό, θα κάνω update…

ΥΓ2: Συγγνώμη αν ξέχασα κάποιον!

ΥΓ3: Πολλά συγχαρητήρια στους διοργανωτές! Το αξίζουν!

Έτσιιιι!!!!

Είδες το αλογάκι;
Το έφαγε το τριφυλλάκι!!!


ΥΓ: Για το πάρτι το χθεσινοβραδινό θα έχετε αναλυτικό ποστ σύντομα! Τώρα βιάζομαι...

Νέο blogoparty!!!

Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο η ελληνική μπλογκόσφαιρα οργανώνει το δεύτερό της πάρτι!!!
Όταν έγινε το πρώτο, πριν ένα χρόνο, εγώ δε βρισκόμουν στην Αθήνα και είχα σκάσει από το κακό μου! Τους ζήλευα όλους αυτούς που βρέθηκαν μαζί και γνωρίστηκαν από κοντά...

Αυτή τη φορά, όμως, θα είμαι κι εγώ εκεί!!!

BE THERE!!!