Σουρεαλιστικά όνειρα

Τα όνειρα που βλέπω σπάνια τα θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο όνειρα πολύ έντονα και μερικά που μου έκαναν εντύπωση. Ένα από αυτά θα σας διηγηθώ, που είχα δει πριν δύο χρόνια περίπου. Να τονίσω ότι ήταν όνειρο μεσημεριανού ύπνου και ότι έπεσα με βαρύ στομάχι στο κρεβάτι. Ίσως όμως να μην έχει και πολύ σημασία αυτό.

Πηγαίνουμε πίσω. Πολύ πίσω. Στο μεσαίωνα. Εγώ καβάλα σε άλογο φτάνω με συνοδεία σε ένα μικρό κάστρο. Γύρω στα πέντε με έξι άτομα, όλοι έφιπποι. Μπαίνοντας στο φρούριο, η πύλη πίσω μας κλείνει αμέσως και οι φρουροί την σφραγίζουν βιαστικά. Σαν να έχουμε φτάσει κυνηγημένοι ή σαν να περιμένουμε κάποια εχθρική επιδρομή. Η αίσθησή μου είναι ότι βρίσκομαι για πρώτη φορά στο χώρο και χρειάζεται κάποιος να με ξεναγήσει. Η κινητικότητα στο χώρο προδίδει ότι το κάστρο ετοιμάζεται για πολιορκία. Περνάμε ένα μικρό διάδρομο μετά την πύλη και φτάνουμε σε ένα μικρό ανηφορικό περίβολο που καταλήγει σε μια άλλη πύλη αψιδωτή. Είναι η πύλη του κεντρικού και μοναδικού πύργου του κάστρου. Τότε, αποκτώ και σχεδόν πλήρη εικόνα του χώρου στον οποίο βρίσκομαι. Ένα μικρό κάστρο με ένα πύργο στη μέση, ή για την ακρίβεια ένα δεύτερο επίπεδο περιφραγμένο με τείχη, μέσα στο οποίο βρίσκονται και όλοι οι εσωτερικοί χώροι του κάστρου. Εκεί, μερικοί άντρες μας βοηθούν να κατέβουμε από τα άλογα και οδηγούμαστε πεζή μέσα στον πύργο. Αφού διασχίζουμε ένα μικρό αψιδωτό διάδρομο βγαίνουμε πάλι σε μια μικρή αυλή, από την οποία έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε όλο σχεδόν το κάστρο, την καστρόπορτα και τα περισσότερα τείχη που το περιβάλλουν.

Εκεί κάποιος, ο οποίος από ό,τι φαίνεται είναι υπεύθυνος για το κάστρο, με καλωσορίζει και μου παραδίδει ένα σπαθί και μια αρμαθιά κλειδιά. Τα κλειδιά που ανοίγουν όλες τις εσωτερικές πόρτες του κάστρου. Κάνω κίνηση να τα βάλω στην τσέπη μου και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω τσέπες. Τότε συνειδητοποιώ και σε ποια εποχή βρίσκομαι. Βλέπω ότι φοράω αυτά τα γνωστά μεσαιωνικά ρούχα, με το κολλάν και την μεγάλη πουκαμίσα από πάνω που είναι ζωσμένη στη μέση. Παραδόξως, δε μου έκανε καμία αίσθηση η συνειδητοποίηση αυτή και ξεπέρασα πολύ γρήγορα το σοκ της μετάβασης σε άλλη εποχή. Αμέσως σκέφτομαι ότι αφού δεν έχω τσέπες, είναι καλύτερα να τα κρεμάσω από τη ζώνη μου ή να τα βάλω μέσα στο πουγκί μου, το οποίο και αυτό κρέμεται από τη ζώνη μου.

Η επόμενη ενέργειά μου είναι να κοιτάξω καλά το χώρο περιμετρικά. Αυτό που βλέπω είναι μια εικόνα καταστροφής. Τα περισσότερα κτίσματα είναι κατεστραμμένα και όσοι εσωτερικοί χώροι έχουν απομείνει άθικτοι φαίνεται να είναι ισόγειοι ή υπόγειοι. Σε αυτούς πλέον πρόσβαση έχω μόνο εγώ αφού κρατώ στα χέρια μου τα μοναδικά κλειδιά που ανοίγουν αυτούς τους χώρους. Δεν ξέρω τι έχουν μέσα.

Κοιτάζοντας γύρω μου τα τείχη, τραβάει την προσοχή μου ένα σημείο το οποίο είναι ξαναχτισμένο όπως όπως με ξύλο. Εκεί βρίσκονται ακόμα κάποιοι εργάτες, οι οποίοι καρφώνουν και δένουν σφιχτά κι άλλα υποστυλώματα. Το τείχος είχε χάσει ύψος και το συμπληρώνουν με ξύλινα υποστυλώματα. Η πρώτη μου σκέψη είναι: "Μα θα κρατήσει αυτό στην επίθεση;" Κατεβαίνω προς τα κάτω και κατευθύνομαι προς τα κτίσματα που έχουν μείνει όρθια για να τα ξεκλειδώσω και να ελέγξω και εκεί την κατάσταση. Σε αυτό το σημείο το βάρος στο στομάχι μου έδωσε τη λύση και με ξύπνησε πριν δω τη συνέχεια.

Το έχω παρατηρήσει. Πάντα τα όνειρά μου κόβονται πάνω στο καλύτερο. Έτσι και τότε. Παρά τις προσπάθειές μου να παραμείνω κοιμισμένος για να δω τη συνέχεια του περίεργου εκείνου ονείρου, δεν τα κατάφερα.

Πάντως, όπως και να το κάνουμε, πάντα στα όνειρά μας είμαστε εμείς πρωταγωνιστές. Εννοείται πως δε μπορούσε να έχει άλλος τον κεντρικό ρόλο. Και δε γίνεται επίτηδες. Έτσι λειτουργεί το υποσυνείδητο. Μετά που το σκεφτόμουν κατάλαβα ότι μάλλον είχα φτάσει σε εκείνο το κάστρο για να αναλάβω τη διοίκησή του και να το προετοιμάσω να αμυνθεί σε μια αναμενόμενη πολιορκία. Τώρα αν αυτό ήταν πράγματι σουρελιστικό δεν το ξέρω. Εμένα έτσι μου φάνηκε. Άλλωστε δεν είχα επηρεαστεί από τίποτα σχετικό. Παρότι ήμουν φοιτητής ιστορίας, δεν μελετούσα την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, ούτε είχα κάποιο σχετικό ανάγνωσμα πρόσφατο, ούτε είχα δει κάποια ταινία σχετική. Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι σουρεαλιστικό;
Εγώ πρωταγωνιστής σε επεισόδιο της μεσαιωνικής ιστορίας; Οι σκέψεις περί μετεμψύχωσης ήρθαν και παρήλθαν πολύ γρήγορα από το μυαλό μου...σίγουρα έφταιγε η βαρυστομαχιά.