Μέχρι και blog επιστράτευσαν για να πείσουν για τα φύλλα ελιάς!
Στο συγκεκριμένο blog θα προσέξετε ότι υπάρχει μόνο ένα ποστ και δεν επιτρέπονται τα σχόλια. Όπως φαντάζομαι, θα είναι και το μοναδικό ποστ...
Κατά τα άλλα χθες μόλις ελέησε το Υπουργείο του Αβραμόπουλου να εκδώσει ανακοίνωση για το νέο ματζούνι που παραπλανά τον κόσμο. Χθες βράδυ έβλεπα έντρομος στις ειδήσεις του Mega την Πρόεδρο των καρκινοπαθών να αναφέρει μεταξύ άλλων ότι χιλιάδες καρκινοπαθείς αφήνουν τις χημειοθεραπείες τους για να γιατρευτούν από το ματζούνι με τα φύλλα ελιάς! Το πιο τραγικό; Ανάμεσά τους νέα παιδιά!!!
Μα πού ζούμε; Σε ποια εποχή και σε ποια χώρα;;;
Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007
Τρίτη, Ιανουαρίου 30, 2007
100 posts!!!!!
Ναι. Τα κατάφερα. Με πολύ κόπο φοβάμαι. Αν δεν απουσίαζα και για μερικούς μήνες, θα είχαν συμπληρωθεί καιρό τώρα...
Άντε. Να τα χιλιάσω!
Άντε. Να τα χιλιάσω!
Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007
Frank's way...
And now, the end is near;
And so i face the final curtain.
My friend, i'll say it clear,
I'll state my case, of which i'm certain.
I've lived a life that's full.
I've traveled each and ev'ry highway;
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets, i've had a few;
But then again, too few to mention.
I did what i had to do
And saw it through without exemption.
I planned each charted course;
Each careful step along the byway,
But more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, i'm sure you knew
When i bit off more than i could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and i stood tall;
And did it my way.
I've loved, i've laughed and cried.
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.
To think i did all that;
And may i say - not in a shy way,
"no, oh no not me,
I did it my way".
For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows i took the blows -
And did it my way!
And so i face the final curtain.
My friend, i'll say it clear,
I'll state my case, of which i'm certain.
I've lived a life that's full.
I've traveled each and ev'ry highway;
And more, much more than this,
I did it my way.
Regrets, i've had a few;
But then again, too few to mention.
I did what i had to do
And saw it through without exemption.
I planned each charted course;
Each careful step along the byway,
But more, much more than this,
I did it my way.
Yes, there were times, i'm sure you knew
When i bit off more than i could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and i stood tall;
And did it my way.
I've loved, i've laughed and cried.
I've had my fill; my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.
To think i did all that;
And may i say - not in a shy way,
"no, oh no not me,
I did it my way".
For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught.
To say the things he truly feels;
And not the words of one who kneels.
The record shows i took the blows -
And did it my way!
Ας μου πει κάποιος παρακαλώ...
Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007
Σουρεαλιστικά όνειρα
Τα όνειρα που βλέπω σπάνια τα θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο όνειρα πολύ έντονα και μερικά που μου έκαναν εντύπωση. Ένα από αυτά θα σας διηγηθώ, που είχα δει πριν δύο χρόνια περίπου. Να τονίσω ότι ήταν όνειρο μεσημεριανού ύπνου και ότι έπεσα με βαρύ στομάχι στο κρεβάτι. Ίσως όμως να μην έχει και πολύ σημασία αυτό.
Πηγαίνουμε πίσω. Πολύ πίσω. Στο μεσαίωνα. Εγώ καβάλα σε άλογο φτάνω με συνοδεία σε ένα μικρό κάστρο. Γύρω στα πέντε με έξι άτομα, όλοι έφιπποι. Μπαίνοντας στο φρούριο, η πύλη πίσω μας κλείνει αμέσως και οι φρουροί την σφραγίζουν βιαστικά. Σαν να έχουμε φτάσει κυνηγημένοι ή σαν να περιμένουμε κάποια εχθρική επιδρομή. Η αίσθησή μου είναι ότι βρίσκομαι για πρώτη φορά στο χώρο και χρειάζεται κάποιος να με ξεναγήσει. Η κινητικότητα στο χώρο προδίδει ότι το κάστρο ετοιμάζεται για πολιορκία. Περνάμε ένα μικρό διάδρομο μετά την πύλη και φτάνουμε σε ένα μικρό ανηφορικό περίβολο που καταλήγει σε μια άλλη πύλη αψιδωτή. Είναι η πύλη του κεντρικού και μοναδικού πύργου του κάστρου. Τότε, αποκτώ και σχεδόν πλήρη εικόνα του χώρου στον οποίο βρίσκομαι. Ένα μικρό κάστρο με ένα πύργο στη μέση, ή για την ακρίβεια ένα δεύτερο επίπεδο περιφραγμένο με τείχη, μέσα στο οποίο βρίσκονται και όλοι οι εσωτερικοί χώροι του κάστρου. Εκεί, μερικοί άντρες μας βοηθούν να κατέβουμε από τα άλογα και οδηγούμαστε πεζή μέσα στον πύργο. Αφού διασχίζουμε ένα μικρό αψιδωτό διάδρομο βγαίνουμε πάλι σε μια μικρή αυλή, από την οποία έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε όλο σχεδόν το κάστρο, την καστρόπορτα και τα περισσότερα τείχη που το περιβάλλουν.
Εκεί κάποιος, ο οποίος από ό,τι φαίνεται είναι υπεύθυνος για το κάστρο, με καλωσορίζει και μου παραδίδει ένα σπαθί και μια αρμαθιά κλειδιά. Τα κλειδιά που ανοίγουν όλες τις εσωτερικές πόρτες του κάστρου. Κάνω κίνηση να τα βάλω στην τσέπη μου και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω τσέπες. Τότε συνειδητοποιώ και σε ποια εποχή βρίσκομαι. Βλέπω ότι φοράω αυτά τα γνωστά μεσαιωνικά ρούχα, με το κολλάν και την μεγάλη πουκαμίσα από πάνω που είναι ζωσμένη στη μέση. Παραδόξως, δε μου έκανε καμία αίσθηση η συνειδητοποίηση αυτή και ξεπέρασα πολύ γρήγορα το σοκ της μετάβασης σε άλλη εποχή. Αμέσως σκέφτομαι ότι αφού δεν έχω τσέπες, είναι καλύτερα να τα κρεμάσω από τη ζώνη μου ή να τα βάλω μέσα στο πουγκί μου, το οποίο και αυτό κρέμεται από τη ζώνη μου.
Η επόμενη ενέργειά μου είναι να κοιτάξω καλά το χώρο περιμετρικά. Αυτό που βλέπω είναι μια εικόνα καταστροφής. Τα περισσότερα κτίσματα είναι κατεστραμμένα και όσοι εσωτερικοί χώροι έχουν απομείνει άθικτοι φαίνεται να είναι ισόγειοι ή υπόγειοι. Σε αυτούς πλέον πρόσβαση έχω μόνο εγώ αφού κρατώ στα χέρια μου τα μοναδικά κλειδιά που ανοίγουν αυτούς τους χώρους. Δεν ξέρω τι έχουν μέσα.
Κοιτάζοντας γύρω μου τα τείχη, τραβάει την προσοχή μου ένα σημείο το οποίο είναι ξαναχτισμένο όπως όπως με ξύλο. Εκεί βρίσκονται ακόμα κάποιοι εργάτες, οι οποίοι καρφώνουν και δένουν σφιχτά κι άλλα υποστυλώματα. Το τείχος είχε χάσει ύψος και το συμπληρώνουν με ξύλινα υποστυλώματα. Η πρώτη μου σκέψη είναι: "Μα θα κρατήσει αυτό στην επίθεση;" Κατεβαίνω προς τα κάτω και κατευθύνομαι προς τα κτίσματα που έχουν μείνει όρθια για να τα ξεκλειδώσω και να ελέγξω και εκεί την κατάσταση. Σε αυτό το σημείο το βάρος στο στομάχι μου έδωσε τη λύση και με ξύπνησε πριν δω τη συνέχεια.
Το έχω παρατηρήσει. Πάντα τα όνειρά μου κόβονται πάνω στο καλύτερο. Έτσι και τότε. Παρά τις προσπάθειές μου να παραμείνω κοιμισμένος για να δω τη συνέχεια του περίεργου εκείνου ονείρου, δεν τα κατάφερα.
Πάντως, όπως και να το κάνουμε, πάντα στα όνειρά μας είμαστε εμείς πρωταγωνιστές. Εννοείται πως δε μπορούσε να έχει άλλος τον κεντρικό ρόλο. Και δε γίνεται επίτηδες. Έτσι λειτουργεί το υποσυνείδητο. Μετά που το σκεφτόμουν κατάλαβα ότι μάλλον είχα φτάσει σε εκείνο το κάστρο για να αναλάβω τη διοίκησή του και να το προετοιμάσω να αμυνθεί σε μια αναμενόμενη πολιορκία. Τώρα αν αυτό ήταν πράγματι σουρελιστικό δεν το ξέρω. Εμένα έτσι μου φάνηκε. Άλλωστε δεν είχα επηρεαστεί από τίποτα σχετικό. Παρότι ήμουν φοιτητής ιστορίας, δεν μελετούσα την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, ούτε είχα κάποιο σχετικό ανάγνωσμα πρόσφατο, ούτε είχα δει κάποια ταινία σχετική. Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι σουρεαλιστικό;
Εγώ πρωταγωνιστής σε επεισόδιο της μεσαιωνικής ιστορίας; Οι σκέψεις περί μετεμψύχωσης ήρθαν και παρήλθαν πολύ γρήγορα από το μυαλό μου...σίγουρα έφταιγε η βαρυστομαχιά.
Πηγαίνουμε πίσω. Πολύ πίσω. Στο μεσαίωνα. Εγώ καβάλα σε άλογο φτάνω με συνοδεία σε ένα μικρό κάστρο. Γύρω στα πέντε με έξι άτομα, όλοι έφιπποι. Μπαίνοντας στο φρούριο, η πύλη πίσω μας κλείνει αμέσως και οι φρουροί την σφραγίζουν βιαστικά. Σαν να έχουμε φτάσει κυνηγημένοι ή σαν να περιμένουμε κάποια εχθρική επιδρομή. Η αίσθησή μου είναι ότι βρίσκομαι για πρώτη φορά στο χώρο και χρειάζεται κάποιος να με ξεναγήσει. Η κινητικότητα στο χώρο προδίδει ότι το κάστρο ετοιμάζεται για πολιορκία. Περνάμε ένα μικρό διάδρομο μετά την πύλη και φτάνουμε σε ένα μικρό ανηφορικό περίβολο που καταλήγει σε μια άλλη πύλη αψιδωτή. Είναι η πύλη του κεντρικού και μοναδικού πύργου του κάστρου. Τότε, αποκτώ και σχεδόν πλήρη εικόνα του χώρου στον οποίο βρίσκομαι. Ένα μικρό κάστρο με ένα πύργο στη μέση, ή για την ακρίβεια ένα δεύτερο επίπεδο περιφραγμένο με τείχη, μέσα στο οποίο βρίσκονται και όλοι οι εσωτερικοί χώροι του κάστρου. Εκεί, μερικοί άντρες μας βοηθούν να κατέβουμε από τα άλογα και οδηγούμαστε πεζή μέσα στον πύργο. Αφού διασχίζουμε ένα μικρό αψιδωτό διάδρομο βγαίνουμε πάλι σε μια μικρή αυλή, από την οποία έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε όλο σχεδόν το κάστρο, την καστρόπορτα και τα περισσότερα τείχη που το περιβάλλουν.
Εκεί κάποιος, ο οποίος από ό,τι φαίνεται είναι υπεύθυνος για το κάστρο, με καλωσορίζει και μου παραδίδει ένα σπαθί και μια αρμαθιά κλειδιά. Τα κλειδιά που ανοίγουν όλες τις εσωτερικές πόρτες του κάστρου. Κάνω κίνηση να τα βάλω στην τσέπη μου και αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω τσέπες. Τότε συνειδητοποιώ και σε ποια εποχή βρίσκομαι. Βλέπω ότι φοράω αυτά τα γνωστά μεσαιωνικά ρούχα, με το κολλάν και την μεγάλη πουκαμίσα από πάνω που είναι ζωσμένη στη μέση. Παραδόξως, δε μου έκανε καμία αίσθηση η συνειδητοποίηση αυτή και ξεπέρασα πολύ γρήγορα το σοκ της μετάβασης σε άλλη εποχή. Αμέσως σκέφτομαι ότι αφού δεν έχω τσέπες, είναι καλύτερα να τα κρεμάσω από τη ζώνη μου ή να τα βάλω μέσα στο πουγκί μου, το οποίο και αυτό κρέμεται από τη ζώνη μου.
Η επόμενη ενέργειά μου είναι να κοιτάξω καλά το χώρο περιμετρικά. Αυτό που βλέπω είναι μια εικόνα καταστροφής. Τα περισσότερα κτίσματα είναι κατεστραμμένα και όσοι εσωτερικοί χώροι έχουν απομείνει άθικτοι φαίνεται να είναι ισόγειοι ή υπόγειοι. Σε αυτούς πλέον πρόσβαση έχω μόνο εγώ αφού κρατώ στα χέρια μου τα μοναδικά κλειδιά που ανοίγουν αυτούς τους χώρους. Δεν ξέρω τι έχουν μέσα.
Κοιτάζοντας γύρω μου τα τείχη, τραβάει την προσοχή μου ένα σημείο το οποίο είναι ξαναχτισμένο όπως όπως με ξύλο. Εκεί βρίσκονται ακόμα κάποιοι εργάτες, οι οποίοι καρφώνουν και δένουν σφιχτά κι άλλα υποστυλώματα. Το τείχος είχε χάσει ύψος και το συμπληρώνουν με ξύλινα υποστυλώματα. Η πρώτη μου σκέψη είναι: "Μα θα κρατήσει αυτό στην επίθεση;" Κατεβαίνω προς τα κάτω και κατευθύνομαι προς τα κτίσματα που έχουν μείνει όρθια για να τα ξεκλειδώσω και να ελέγξω και εκεί την κατάσταση. Σε αυτό το σημείο το βάρος στο στομάχι μου έδωσε τη λύση και με ξύπνησε πριν δω τη συνέχεια.
Το έχω παρατηρήσει. Πάντα τα όνειρά μου κόβονται πάνω στο καλύτερο. Έτσι και τότε. Παρά τις προσπάθειές μου να παραμείνω κοιμισμένος για να δω τη συνέχεια του περίεργου εκείνου ονείρου, δεν τα κατάφερα.
Πάντως, όπως και να το κάνουμε, πάντα στα όνειρά μας είμαστε εμείς πρωταγωνιστές. Εννοείται πως δε μπορούσε να έχει άλλος τον κεντρικό ρόλο. Και δε γίνεται επίτηδες. Έτσι λειτουργεί το υποσυνείδητο. Μετά που το σκεφτόμουν κατάλαβα ότι μάλλον είχα φτάσει σε εκείνο το κάστρο για να αναλάβω τη διοίκησή του και να το προετοιμάσω να αμυνθεί σε μια αναμενόμενη πολιορκία. Τώρα αν αυτό ήταν πράγματι σουρελιστικό δεν το ξέρω. Εμένα έτσι μου φάνηκε. Άλλωστε δεν είχα επηρεαστεί από τίποτα σχετικό. Παρότι ήμουν φοιτητής ιστορίας, δεν μελετούσα την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, ούτε είχα κάποιο σχετικό ανάγνωσμα πρόσφατο, ούτε είχα δει κάποια ταινία σχετική. Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι σουρεαλιστικό;
Εγώ πρωταγωνιστής σε επεισόδιο της μεσαιωνικής ιστορίας; Οι σκέψεις περί μετεμψύχωσης ήρθαν και παρήλθαν πολύ γρήγορα από το μυαλό μου...σίγουρα έφταιγε η βαρυστομαχιά.
Ταξιδιάρης γάτος
Ναι. Γάτος σε αεροδρόμιο. Συγκεκριμένα στο αεροδρόμιο της Σάμου.
Όχι. Δεν ταξιδεύει, όπως υπονοεί ο τίτλος. Ο μόνος γάτος που ταξίδεψε εκείνη τη μέρα ήταν ο Σπιτόγατος.
Ανήκει στο προσωπικό του αεροδρομίου. Εργάζεται στον τομέα δημοσίων σχέσεων.
Δουλειά του είναι να πιάνει την κουβέντα στους επιβάτες και να τους κρατάει συντροφιά όταν υπάρχει καθυστέρηση στις πτήσεις.
Α, έχει και τα τυχερά της η δουλειά. Όλο και κάποια λιχουδιά θα τσιμπήσει από κάποιον καλό επιβάτη...
Πριν από λίγα χρόνια είχα ακούσει ότι υπήρχε άλλος ένας γάτος στο αεροδρόμιο, ο οποίος καλωσόριζε τους επιβάτες όταν κατέβαιναν από το αεροπλάνο. Ποτέ δεν τον είχα συναντήσει. Ούτε ξέρω αν υπάρχει ακόμα. Ούτε αν είναι ο ίδιος γάτος της φωτογραφίας. Αν και το αποκλείω, αφού ο εικονιζόμενος μοιάζει αρκετά μικρός...
Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007
Επιτέλους!!!
Τα κατάφερα. Έβαλα γρήγορο ίντερνετ!!!
Τώρα θα μπορώ ξανά να ανεβάζω εύκολα φωτογραφίες στο βλόγι μου...
Και σκέφτομαι να αλλάξω και το template. Αλλά μη φανταστείτε... Από αυτά που έχει το blogger θα διαλέξω...
Καλό απόγευμα σε όλους!!!
Update: Άλλαξα και template. Το άλλο το είχα βαρεθεί λίγο. Αυτό προς το παρόν μου φαίνεται πιο νόστιμο...
Τώρα θα μπορώ ξανά να ανεβάζω εύκολα φωτογραφίες στο βλόγι μου...
Και σκέφτομαι να αλλάξω και το template. Αλλά μη φανταστείτε... Από αυτά που έχει το blogger θα διαλέξω...
Καλό απόγευμα σε όλους!!!
Update: Άλλαξα και template. Το άλλο το είχα βαρεθεί λίγο. Αυτό προς το παρόν μου φαίνεται πιο νόστιμο...
Αυτή είναι φάτσα...
Όχι.
Στη φωτογραφία δεν είναι ο Σπιτόγατος.
Ως γνωστόν ούτε καπνίζω, ούτε πράσινα μάτια έχω...
Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007
Για την εκπαίδευση, την Παιδεία και άλλα συναφή
Όταν θέλω μπορώ να είμαι και σοβαρός. Γι'αυτό αποφάσισα να συμμετέχω κι εγώ σε αυτό το δημόσιο διάλλογο. Διάβασα πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις και μια και δεν πρόκειται να ξεμπερδέψω εύκολα από την ανώτατη εκπαίδευση, είπα να βάλω κι εγώ το μικρό μου λιθαράκι στη συζήτηση. Να και η πρώτη μου παρέμβαση.
Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007
Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007
Ε, δεν άργησα και πολύ...
Οι λίγες μέρες έγιναν λίγες εβδομάδες και οι λίγες εβδομάδες πολλές και οι εβδομάδες μερικοί μήνες... Ε, δεν είχαμε και προγραμματισμένο ραντεβού. Και να είχαμε, βέβαια, δεν ανησύχησε και κανείς...
Εν πάσει περιπτώσει. Ας μη χασομερώ με ανοησίες του τύπου κανείς δε με θυμάται εμένα, ποιος είμαι, τι είμαι κτλ κτλ κτλ...
Είμαι εδώ ξανά και αναφέρω τους τελευταίους μήνες απουσίας εν συντομία.
Πέρασα σε μεταπτυχιακό. Μετακόμισα στην Αθήνα. Διαβάζω πολύ. Συνεπώς, περνάω πολλές ώρες στο σπίτι. Πέρασα και σε νέο τμήμα σε προπτυχιακό κύκλο. Με αυτό δεν έχω ασχοληθεί ακόμα. Ελπίζω στο μέλλον. Στο επόμενο δηλαδή εξάμηνο. Να τονίσω ότι δεν ήταν δική μου ευθύνη. Η διοίκηση του Τμήματος άργησε να βγάλει τα αποτελέσματα. Εγώ είχα όλη την καλή διάθεση.Μέχρι το τέλος του μήνα έχω να παραδώσω τρεις εργασίες. Θα τις δώσω στο τέλος του άλλου μήνα. Στην Ελλάδα ζούμε. Άλλωστε έχω τρία χρόνια να τελειώσω τη διπλωματική μου. Στην Αγγλία τόσο χρόνο σου δίνουν για διδακτορική διατριβή. Βγαίνω κι όλας. Σπανίως βέβαια, γιατί εδώ στην πρωτεύουσα οι συναναστροφές και οι παρέες είναι δύσκολες. Όταν έχεις όρεξη εσύ, δεν βρίσκεις κανένα για παρέα. Όταν μπορούν οι άλλοι, εσύ είσαι στις μαύρες σου ή έχεις πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνεις. Έτσι, θέλοντας και μη, καταλήγω να είμαι κανονικός σπιτόγατος. Άλλωστε, έχω και πολύ διάβασμα. Για σουλάτσο είμαστε τώρα;
Φιλιά μέχρι το επόμενο ποστ.
Υ.Γ.: Αυτή τη φορά δε θα υποσχεθώ τίποτα. Θα αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους. Άλλωστε, ακόμα δεν αξιώθηκα να βάλω γρήγορο internet και μου τη σπάει να περιμένω με τις ώρες για να βλογαρίσω...(ή βλογάρω; όπως θέλετε...)
Εν πάσει περιπτώσει. Ας μη χασομερώ με ανοησίες του τύπου κανείς δε με θυμάται εμένα, ποιος είμαι, τι είμαι κτλ κτλ κτλ...
Είμαι εδώ ξανά και αναφέρω τους τελευταίους μήνες απουσίας εν συντομία.
Πέρασα σε μεταπτυχιακό. Μετακόμισα στην Αθήνα. Διαβάζω πολύ. Συνεπώς, περνάω πολλές ώρες στο σπίτι. Πέρασα και σε νέο τμήμα σε προπτυχιακό κύκλο. Με αυτό δεν έχω ασχοληθεί ακόμα. Ελπίζω στο μέλλον. Στο επόμενο δηλαδή εξάμηνο. Να τονίσω ότι δεν ήταν δική μου ευθύνη. Η διοίκηση του Τμήματος άργησε να βγάλει τα αποτελέσματα. Εγώ είχα όλη την καλή διάθεση.Μέχρι το τέλος του μήνα έχω να παραδώσω τρεις εργασίες. Θα τις δώσω στο τέλος του άλλου μήνα. Στην Ελλάδα ζούμε. Άλλωστε έχω τρία χρόνια να τελειώσω τη διπλωματική μου. Στην Αγγλία τόσο χρόνο σου δίνουν για διδακτορική διατριβή. Βγαίνω κι όλας. Σπανίως βέβαια, γιατί εδώ στην πρωτεύουσα οι συναναστροφές και οι παρέες είναι δύσκολες. Όταν έχεις όρεξη εσύ, δεν βρίσκεις κανένα για παρέα. Όταν μπορούν οι άλλοι, εσύ είσαι στις μαύρες σου ή έχεις πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνεις. Έτσι, θέλοντας και μη, καταλήγω να είμαι κανονικός σπιτόγατος. Άλλωστε, έχω και πολύ διάβασμα. Για σουλάτσο είμαστε τώρα;
Φιλιά μέχρι το επόμενο ποστ.
Υ.Γ.: Αυτή τη φορά δε θα υποσχεθώ τίποτα. Θα αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους. Άλλωστε, ακόμα δεν αξιώθηκα να βάλω γρήγορο internet και μου τη σπάει να περιμένω με τις ώρες για να βλογαρίσω...(ή βλογάρω; όπως θέλετε...)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)