Ποίημα

Και για να μην ξεχνιόμαστε, σήμερα έχω και ένα ποιηματάκι που μου έστειλε η φίλη μου Μαριέττα (δεν εννοώ τη Χρουσαλά, λιγούρια, ούτε την Γιαννάκου, κακεντρεχείς!).
Απολαύστε το:

Αριστειδάκη, Αριστειδάκη,
ξύλο που θα το φας,
μέσα στον ύπνο μου τρυπώνεις
και μου τον χαλάς.

Σαν τον Γονίδη τον Σταμάτη
θέλεις να τραγουδάς,
δε με αφήνεις να κλείσω μάτι,
στα όνειρά μου πηδάς.

Από τη μια η φωνή σου,
από την άλλη το αλμυρό,
ακόμα λίγο και το Λουτράκι
θα μείνει χωρίς νερό.

(Αφορμή, όπως μου είπε, στάθηκε ένα περίεργο όνειρο που είδε εμένα να τραγουδάω στη θέση του Γονίδη ή κάτι τέτοιο. Άλλωστε δεν έχει σημασία, τρελή είναι ούτως ή άλλως...)