Τρέχω και δεν προφταίνω!

Οι προηγούμενες μέρες ήταν άκρως φοιτητικές. Είχαμε από όλα. Και μαθήματα και διάβασμα και εξόδους και κλειστήκαμε σε φοιτητικά σπίτια και ολομέλεια η παράταξη και ξενύχτια! Απ’ όλα!

Και το επόμενο διάστημα έτσι περίπου θα κυλήσει, με τη διαφορά ότι θα μειωθούν οι έξοδοι λόγω εξεταστικής. Αυτά παθαίνεις όταν τα αφήνεις όλα για την τελευταία στιγμή! Τελικά δε θα μάθω ποτέ...

Επίσης, θα ενταθούν οι προσπάθειες αναζήτησης εργασίας. Είπαμε. Καλή η φοιτητική ζωή, αλλά δεν είμαστε πια και 18. Ένα πτυχίο το διαθέτουμε και οι ανάγκες μας μεγαλώνουν συνεχώς. Τα έξοδα πάνε μαζί με τις ανάγκες. Έτσι, είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη εύρεσης προσοδοφόρου εργασίας, μιας και τα εμβάσματα από το πατρικό ταμείο θα λιγοστεύουν όσο περνά ο καιρός…

Τώρα πως θα τα συνδυάσω όλα κανείς δεν ξέρει ακόμα. Σίγουρα κάτι θα μείνει πίσω. Αλλά νέοι είμαστε. Έχουμε όλα τα χρόνια μπροστά μας. Όλα θα γίνουν αργά ή γρήγορα! Αρκεί η Μαριέττα να μη βάλει χέρι στους αιώνιους φοιτητές! Υπάρχουν και φοιτητές εργαζόμενοι που δε μπορούν να είναι πάντα συνεπείς στις ακαδημαϊκές τους υποχρεώσεις! Στον Καιάδα, λοιπόν, οι εργαζόμενοι φοιτητές; Να μη πάρουν ποτέ το πτυχίο τους επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι το σοβαρότερο πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων είναι οι αιώνιοι φοιτητές; Ε, όχι! ΟΧΙ!

Αυτά, λοιπόν, τα νέα μου εν συντομία. Θα επανέλθω γρήγορα με νέο ποστ. Δε σας ξεχνάω… Και την πολιτική επικαιρότητα ήθελα να σχολιάσω αλλά δεν προλαβαίνω τώρα. Τις επόμενες μέρες σίγουρα...

Τώρα πρέπει να κάνω και μια βόλτα από τα μπλογκάκια σας!

Γράμμα από το μέλλον

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος, δημοσιεύω ένα mail που είχα λάβει πριν λίγο καιρό.

Είμαστε στο έτος 2070. Είμαι 50 χρονών μα φαίνομαι 85. Έχω πολλά προβλήματα γιατί πίνω πολύ λίγο νερό. Νομίζω πως δε μου μένει πια πολύς καιρός. Σήμερα, είμαι ένας από τους πιο ηλικιωμένους στην κοινωνία που ζω. Θυμάμαι όταν ήμουν 5 χρονών, Όλα ήταν διαφορετικά. Υπήρχαν πολλά δέντρα στα πάρκα, τα σπίτια είχαν ωραίους κήπους και μπορούσα να είμαι κάτω από το ντουζ περίπου μια ώρα. Τώρα χρησιμοποιούμε πετσέτες με ορυκτέλαιο για να πλυθούμε. Πριν, όλες οι γυναίκες επιδείκνυαν τα όμορφα μαλλιά τους. Τώρα, πρέπει να ξυρίζουμε το κεφάλι για να το διατηρούμε καθαρό χωρίς να χρησιμοποιούμε νερό. Πριν, ο πατέρας μου έπλενε το αυτοκίνητο με το λάστιχο του ποτίσματος. Σήμερα, απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο τέτοια χρήση. Θυμάμαι πως υπήρχαν πολλές διαφημίσεις που έλεγαν: ”ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ”, αλλά κανείς δεν έδινε προσοχή. Οι άνθρωποι πίστευαν πως το νερό είναι ανεξάντλητο. Σήμερα, όλα τα ποτάμια, τα φράγματα, οι λίμνες και οι υδροφόροι ορίζοντες είναι ανεπανόρθωτα μολυσμένα ή αποξηραμένα. Το τοπίο τριγύρω δεν είναι πια παρά μια απέραντη έρημος. Οι γαστρεντερικές λοιμώξεις, οι δερματοπάθειες και οι κακώσεις του ουροποιητικού είναι οι κυριότερες αιτίες θανάτου. Η βιομηχανία έχει παραλύσει και το ποσοστό ανεργίας είναι δραματικά υψηλό. Τα εργοστάσια αφαλάτωσης θαλασσινού νερού είναι ο κύριος τομέας απασχόλησης. Δίνουν στους εργαζόμενους πόσιμο νερό αντί για μισθό. Οι επιθέσεις για ένα μπιτόνι νερό είναι συνεχείς μέσα στους έρημους δρόμους. Η διατροφή είναι 80% συνθετική. Πριν, συνιστούσαν να πίνουμε 8 ποτήρια νερό την ημέρα. Σήμερα, δεν μπορώ να πιω παρά μισό ποτήρι. Επειδή δεν μπορούμε να πλύνουμε τα ρούχα μας, τα πετάμε, κάτι που αυξάνει τον όγκο των σκουπιδιών. Ξαναγυρίσαμε στη χρησιμοποίηση των βόθρων όπως τον προηγούμενο αιώνα, επειδή οι υπόνομοι δε δουλεύουν πια εξαιτίας της έλλειψης νερού. Οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το φόβο: τα σώματά τους είναι ασθενικά, ζαρωμένα από την αφυδάτωση, πληγιασμένα εξαιτίας της υπεριώδους ακτινοβολίας που δε φιλτράρεται πλέον από την ατμόσφαιρα εξαιτίας της τρύπας του όζοντος. Εξαιτίας της ξηροδερμίας, μια νέα γυναίκα 20 χρονών φαίνεται 40. Οι επιστήμονες κάνουν έρευνες, αλλά δεν υπάρχει καμιά λύση ορατή. Δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε νερό. Το οξυγόνο επίσης έχει μειωθεί εξαιτίας της έλλειψης δέντρων, κάτι το οποίο μειώνει το νοητικό επίπεδο των νέων γενεών. Η μορφολογία των σπερματοζωαρίων ενός μεγάλου αριθμού ατόμων έχει αλλάξει… …κάτι το οποίο επιφέρει πολλές γεννήσεις παιδιών θυμάτων της ανεπάρκειας, των μεταλλάξεων και των δυσμορφιών. Η κυβέρνηση μάς υποχρεώνει να πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε: 137 m3 το άτομο την ημέρα. Αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν διώχνονται από τις "ζώνες αερισμού", που είναι εξοπλισμένες με γιγάντιους μηχανικούς πνεύμονες που δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια. Ο αέρας δεν είναι πολύ καλής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να αναπνέουμε. Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 35 χρόνια. Μερικές χώρες πέτυχαν να διαφυλάξουν νησίδες βλάστησης με καθαρό τρεχούμενο νερό. Αυτές οι ζώνες επιβλέπονται πολύ στενά από τον στρατό. Το νερό έγινε ένα είδος σπάνιο, ένας θησαυρός ανεκτίμητος, πολύ περισσότερο από τον χρυσό ή τα διαμάντια. Εδώ όμως, δεν υπάρχουν πια δέντρα γιατί δε βρέχει σχεδόν ποτέ. Και όταν αρχίζει να βρέχει, δεν πέφτει παρά όξινη βροχή. Δεν υπάρχουν πλέον εποχές εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών (φαινόμενο του θερμοκηπίου) από τις δραστηριότητες του ανθρώπου του 20ου αιώνα που μόλυναν το περιβάλλον. Και όμως είχαμε προβλέψει ότι έπρεπε να φροντίσουμε το περιβάλλον μας, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα. Όταν η κόρη μου με ρωτάει να της αφηγηθώ πώς ήταν όταν εγώ ήμουν νέος, της διηγούμαι πώς τα δάση ήταν όμορφα. Της μιλάω για τη βροχή, τα λουλούδια, την ευχαρίστηση του να κολυμπάς και να ψαρεύεις στα ποτάμια και τις λίμνες και του να πίνεις όσο νερό θέλεις. Και για την καλή υγεία των ανθρώπων. Με ρωτάει: - Μπαμπά! Γιατί δεν υπάρχει πια νερό; Έχω λοιπόν ένα κόμπο στο λαιμό... Δεν μπορώ να σταματήσω να με θεωρώ ένοχο, γιατί ανήκω στη γενεά που ολοκλήρωσε την καταστροφή του περιβάλλοντος, μη παίρνοντας στα σοβαρά τις αμέτρητες προειδοποιήσεις. Ανήκω στην τελευταία γενεά που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, αλλά αποφάσισε διαφορετικά. Σήμερα τα παιδιά μας το πληρώνουν ακριβά. Ειλικρινά, πιστεύω πως η ζωή πάνω σ’ αυτή τη γη δε θα είναι δυνατή από δω και πέρα γιατί η καταστροφή του περιβάλλοντος έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν έχει επιστροφή. Πώς θα ήθελα να γυρίσω πίσω και με κάποιο τρόπο να έκανα να καταλάβει ολόκληρη η ανθρωπότητα ...
... στη στιγμή που μπορούμε ακόμα να κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον πλανήτη μας!


Θέλουμε αυτό το γράμμα να γραφτεί στα αλήθεια;
Αν δεν αλλάξουμε τρόπο ζωής, αυτό είναι το μέλλον μας...

Ανευθυνότητα

Παρκάρεις το αυτοκινητάκι σου όμορφα και καλά, πας να κάνεις τη δουλειά σου και επιστρέφοντας το βρίσκεις έτσι όπως στη φωτογραφία.

Ωραία. Δεν έγιναν έτσι ακριβώς τα πράγματα, γιατί εγώ το ανακάλυψα μερικές μέρες μετά. Ποιος κάθεται και εξετάζει περιμετρικά το αυτοκινητό του πριν μπει μέσα; Το τράκο έγινε στη δεξιά πλευρά και επομένως ήταν λίγο απίθανο να το δω...

Δύο απορίες έχω για αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία:

1) Πώς τα κατάφερε και μου την κατάφερε με τέτοιο τρόπο το βόδι που ήρθε κι έπεσε πάνω μου και

2) Πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ είναι; Όχι που με τρακάρησε. Αυτό μπορώ να δεχτώ ότι είναι ανθρώπινο και μπορεί να συμβεί στον καθένα (όχι όταν οδηγεί σαν άνθρωπος μέσα σε στενούς δρόμους βέβαια αλλά τεσπα...). Αλλά που δεν άφησε ένα γαμημένο σημείωμα με το όνομά του και το τηλέφωνό του για να κάνουμε μια γαμημένη φιλική δήλωση και να μη τραβιέμαι τώρα μόνος μου με τη μαλακία του!

Τίποτα δε θα πάθαινε και τίποτα δε θα του στοίχιζε! Αλλά έτσι είναι ο Ελληνάρας! Μόνο λόγια και κομπασμούς! Μαγκιά κλανιά!

Έλα ρε φίλε να σε δω πόσο μάγκας είσαι! Άφησέ μου ένα σημείωμα για να αναλάβεις τις ευθύνες σου! Που να πέσει νταλίκα πάνω στο δικό σου, να είναι νύχτα, να μη το δει κανένας και να μη μάθεις ποτέ ποιος το έκανε! Και να σου κάνει και κάμποσες χιλιάδες ευρώ ζημιά και να μην έχεις και μικτή ασφάλιση για να το καλύψεις! Παπάρα! Αυτό σου χρειάζεται!

Κι εσύ που διαβάζεις τώρα και κουνάς το κεφάλι σου, αναρωτήσου τι θα έκανες σε αυτή την περίπτωση αν ήσουν ο μαλάκας. Και αναρωτήσου πως θα συμπεριφερόσουν σε κάθε παρόμοια περίπτωση που θα έπρεπε να φερθείς υπεύθυνα. Και μετά να πας να τα βάλεις με το κράτος και να κάνεις συγκρίσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη. Γιατί Ευρώπη δε θα γίνουμε ποτέ, αν δε γίνουμε πρώτα ευρωπαίοι...

ΒΟΔΙΑ!

Καλό μήνα!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.


Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.


* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ